به هنگام پا گذاشتن در اين دنيا گريستم چون تمامي لذت را در شكم مادرم مي ديدم
وقتي توانستم راه بروم
مورچه را كوچكترين موجود زمين و دستگيره ي در را بلندترين مي دانستم
بزرگ شدم... به پشت بام رفتم از آنجا همه ي حياط پيدا بود
بزرگ تر شدم قله ي كوه را فتح كردم ساختمان ها خيلي كوچك بودند و تمام شهر عيان بود
سوار بر هواپيمايي بر بلنداي كوه ها بودم آنگاه قله ي كوهي را كه فتح كردم
ديدم اما كله قندي بيش نبود
باز هم بالاتر رفتم سوار بر ماهواره اي به بيرون از جو...
حالا زمين با همه ي عظمتش اندازه ي مورچه اي بود كه در كودكي كوچكترين مي پنداشتمش
دورتر و دورتر و دورتر... به سياره اي دگر به كهكشاني ديگررفتم يادم رفته بود مورچه چيست
هرچه بالا تر مي رفتم چيزهايي كه برايم بزرگترين بودند ريزتر مي شدند وبي معني تر مثل خود من...
بلنداي من نيز تنها به وسايلي بود
كه مرا بالا مي بردند
نه خودم
۹ نظر:
toope jigaram:D:D:D ..ishala ino vosat bedi
بسيار زيبا نوشتي
كي گفته تو بي معني هستي عزيز دلم.
خيلي زيبا مينويسي عزيزم چه كسي گفت كه تو بي معني هستي
قربونت داداش سعيد ممنونم
مامان جون ممنونم كسي نگفته خودم حس ميكنم
سلام.
منم خودمو وجودی ناوجود می دونم،با همه اینا ارزشای مربوط به گذشته و محترم می دونم.اولین حرفای گنگ برا گفتن،اولین قدم های سست برای رفتن،اولین تلاش ها برای 20 گرفتن تا اولین باری که به دنبال معنی عشق بودم.
همه اینا کم چیزی نیستن و تو زندگی همه ما به نوعی وجود داشتن وحداقلش گذشته مارو ساختن تا مارو به اینجایی رسوندن که هستیم با همه سست و پایدار بودنهاشون.
این وظیفه آدماست که به هر جایی که می رن یادشون باشه از چه جایی اومدن.انگار از این کوچک شمردن ها فقط خواستی به کوچک دونستن خودت برسی و این هنر کلمه هاس ولی امیدوارم وظیفه آدماروبدونی.
و آخر از همه اینکه خودت رو بی معنی می شمری فوق العادست، چون معانی جهان تو فراگیرتر شدن و این تازه اول معنا پیدا کردنه.
آره آزاده وظيفه آدم هاست كه اينارو بدونن اما بعضي مواقع اصلا به چيزه فكر نمي كنيم يادمون ميره مست بلندي هاي كوچكمون ميشيم كه اين خوب نيست ولي در كل نمي خواستم ارزش كار ها رو كم كنم اونا هر كدوم تو جايگاهشون واقعا ارزشمندن اما فقط ت جايگاه خودشون.
سلام عزيزم واقعا قشنگ بود.تو بي معني نيستي راستي بلد بودي انقد خوب بنويسيو نيميگفتي
ما ميگفتيم شما باور نمي كردين:)
ارسال یک نظر